hecklergigs - The Paddingtons, 21 lutego - Manchester Hop & Grape

Cholera. Brzmią trochę dobrze! Czy mogą do tego żyć szum? Powtórz mantrę "Otwarty umysł, otwarty umysł …"

Po przybyciu na chmiel , było smutno stwierdzić, że The Paddingtons nie dorównują swojemu imienniczemu niedźwiedziu, rozdając darmową marmoladę Kanapki, ale bez znaczenia, światła przygasły i nadszedł czas, aby zobaczyć, co rozwinięty.

Pierwszy zespół na - Bohaterowie Piątej Godziny - były wystarczająco melodyjne, i posiadał piosenkarza, który przypominał wielu - strój post punkowy. Mocno, gitary kątowej z pulsującymi basowymi dronami i skowytami i wycie indie dzieciaki z przodu w nastroju. To powiedziawszy, mimo że zespół dostał ciepła reakcja, przytłaczające uczucie było to, że dzieciaki wuz tutaj zobacz The Paddingtons.

Paddingtonowie wyszli na scenę, by usłyszeć bardzo ciężkie dźwięki, i schlinked i shimmied drogę do ich pozycji. Gdy zgasły światła w górę, oczy skupione na chaotycznym, pijanym, rozwalającym się bałaganie.

Zasada pierwsza: Nie wierz w stronę Poptones.

Zasada druga: Dzieciaki je uwielbiają.

Tomek"wokalista" trzęsie się w mglistej mgle praktycznie krzycząc przez zestaw. Chłopcy i dziewczęta z przodu idą mentalnie i skacz w górę i w dół, surfuj po tłumie … i rzucaj rzeczy w zespole w szalejącym słabym lagerie. Jest genialny gitarzysta indie wycierając się z dwóch szlifierek oscylujących wokół wokalisty i ogólnie wszyscy to robią.

21 kopie dzieci do jeszcze większego spieniania, poza tym wszędobylskie ponure indie dziewczęta stały nonszalancko w ustach teksty i nadzieję na mroczne B-Side.

Zestaw trzęsie się i każdy ma dobry czas na rock'n'roll to, choć trzeba powiedzieć, że The Paddingtons mają o wiele więcej wspólne z Oaza (pijany, tłusty, arogancki) niż ich kumpel Pete Doherty.

Zespół, prowadzący ogólną działalność charytatywną, odrzucający, oprócz dziwaczny gitarzysta, który wygląda jak policyjna fotofit Kapitan rozsądny, i wydają się przeznaczone na większą scenę. Gawd wie dlaczego, ale oni naprawdę wydają się być zespołem o przewadze.

Wrzuć okładkę Usta Molly (rozsławione przez Nirwana) i masz salę pełną szczęśliwych nastolatków, rzucających kształty (i piwo) na scenie.

W trakcie poślubnego shindigu zespół tańczył do swoich ulubionych melodie, zanim zrobiły się brzydkie i spowodowały ogromny kurz Bash Street Kids Chmura uderzyła w górę, wywołana przez gryzienie nieszczęśliwego pijącego. Atak został sprowokowany, a pięciokrotny Hull dostał swoją sprawiedliwą nagrodę, gdy bramkarze zabrali ich na zewnątrz i rozbili im twarze. Mniej rock and roll, a jeszcze więcej przypadków zbyt dużo ale w zestawie słabych nastolatków żołądków.

Ogólnie rzecz biorąc, przedzierasz się przez ziemię indie do ścieżki dźwiękowej pijanego nastolatki świetnie się bawiły. Pewne jest, że wszyscy zainteresowani nie będą go mieli w inny sposób.

[recenzja: Mof Gimmers]