Kiedy zespoły NFL przestaną przepłacać szerokim odbiorcom?

2024 Autor: Ethan Spencer | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 09:09

Kiedy nadszedł czas, aby podejść do negocjacji kontraktowych w NFL, istnieją dwa pociągi przemyślenia, które gracze, ich agenci i zespoły pracują od: (1) co ostatnio robiłeś i (2) czego zespół może rozsądnie oczekiwać od ciebie być w stanie to zrobić. Zespoły mają trudność w ustaleniu, jak zachować równowagę pomiędzy sobą, aby dowiedzieć się, ile naprawdę wart jest gracz.

W większości przypadków nie jest to łatwe. Oznacza to, że jeśli nie masz do czynienia z elitarnym graczem. Z tymi facetami jest to łatwe, bo jeśli im nie zapłacisz, zrobi to ktoś inny. Dlatego ośmiu graczy podpisało umowy podczas ostatniego poza sezonem, o wartości co najmniej 10 milionów dolarów w sezonie, z gwarancją od 13 milionów do 47 milionów dolarów.

Kiedy zaczynasz radzić sobie z innymi facetami, staje się to naprawdę trudne. Gracze i agenci zawsze dokładają wszelkich starań, aby przekonać zespoły, że nie są one jednym uderzeniem, że mogą grać lepiej niż oni, jeśli tylko dostaną dotknięcia, wyjdą spod czyjegoś cienia lub będą mieli lepszego rozgrywającego.

Czasami tak, ale często nie.

W ostatnich latach pojawiło się wiele znanych flopów:

-Laurent Robinson: podpisał pięcioletni kontrakt w wysokości 32,5 miliona dolarów z gwarancją 14 milionów dolarów w Jacksonville Jaguars w 2012 roku po roku kariery w Dallas w 2011 roku (54 przyjęcia, 858 jardów, 11 przyłożenia); grał tylko w siedmiu meczach i złapał tylko 24 piłki na 252 jardy (bez przyłożeń).

-Mike Wallace: Po czterech pełnych latach w Pittsburghu Miami Dolphins zdecydowało się zapłacić mu jak opcję nr 1 w 2013 r., I dało mu pięcioletni kontrakt na 60 milionów dolarów z gwarancją 30 milionów dolarów. Nigdy nie grał jak odbiorca nr 1 i został sprzedany do Minnesoty już po dwóch sezonach.

-Greg Jennings: Minnesota myślała, że kradną wielki odbiornik z dala od rywala dywizji, kiedy podpisali Jennings z pięcioletnią transakcją o wartości 45 milionów dolarów, z gwarancją 17,8 miliona dolarów gwarantowaną w 2013 roku. Po dwóch mniej niż gwiezdnych latach wypuścili go.

-Eric Decker: New York Jets byli bardzo szczęśliwi, mogąc wziąć udział w pięcioletniej transakcji wartej 36,25 miliona dolarów (gwarantowane 15 milionów dolarów), gdy Broncos zdecydował się nie płacić mu po sezonie 2013. Decker wykonał 74 przyjęcia na 962 jardy i tylko pięć przyłożeń w kolejnym sezonie.

-Dwayne Bowe: W rzeczywistości był całkiem przyzwoitym szerokim odbiornikiem dla Kansas City Chiefs, ale stał się dla nich zbyt drogi i został przerwany w 2014 roku. Talent pozbawiony Cleveland zrobił mu zastrzyk i dał mu dwuletnią umowę o wartości 12,5 miliona dolarów. Miał pięć przyjęć na 53 jardy.

Z całą uczciwością dla Deckera jego liczba nie była straszna, ale nie były wyjątkowe. Grał dobrze w zeszłym sezonie po tym, jak Jets dodał Brandona Marshalla i usiadł dla Geno Smitha dla Ryana Fitzpatricka, ale teraz wygląda na to, że może być w przyszłym sezonie z Smithem.

Gdy w 2016 r. Otwarto wolny okres agencyjny, na rynku pojawiło się wielu szerokich odbiorców, ale żaden nie mógł być nazwany legalną opcją nr 1. Wraz ze sposobem budowania obrony, aby zatrzymać przejście, zespoły potrzebują jakościowych opcji nr 2 i nr 3 (jeśli to możliwe). Więc wciąż istnieje rynek dla tych gości, bez względu na to, ile grają.

Ciężko jest ustalić, jakie są wartości, ponieważ nie wyprodukowali zbyt wiele na boisku. Więc zespoły są zmuszane do podjęcia hazardu, zapłacić facetowi, na co masz nadzieję, że jest on wart, a potem modlić się, aby grał zgodnie z umową.

Patrząc na oferty, które zostały zawarte w dniach wolnych od wolnych agencji, wydaje się, że w przyszłym sezonie będzie dużo modlić się:

-Marvin Jones: The Lions podpisali z nim kontrakt na 5 lat za 40 milionów dolarów z gwarancją 20 milionów dolarów. W zeszłym roku miał najlepszy sezon w Bengals z 65 przyjęciami na 816 jardów i czterema przyłożeniami, ale miał tylko 69 przyjęć na 903 jardów i 11 przyłożeń w pierwszych dwóch sezonach (brakowało 14 punktów z kontuzją).

-Mohamed Sanu: Atlanta podpisała z nim kontrakt na 5 lat, 32,5 miliona dolarów, z gwarancją 14 milionów dolarów; miał tylko 33 przyjęcia na 394 jardy bez przyłożeń w zeszłym sezonie.

-Travis Benjamin: San Diego podpisał z nim kontrakt na cztery lata za 24 miliony dolarów, z gwarancją 13 milionów dolarów. W ciągu czterech lat z Brownami, wykonał 109 przyjęć na 1683 jardów i 10 przyłożeń, z których większość pochodzi w zeszłym sezonie (68 przyjęć na 966 jardów i pięć przyłożeń).

-Mike Wallace: dwa lata, 11,5 miliona dolarów z Krukami; przerywany przez Minnesotę w zeszłym sezonie po opublikowaniu najgorszych numerów w jego karierze (39 przyjęć, 473 jardy, dwa przyłożenia).

-Chris Hogan: trzy lata, 12 milionów dolarów; nie udało mu się zdobyć 1000 jardów w ciągu trzech sezonów.

-Rishard Mathews: trzy lata, 15 milionów dolarów; wykonał zaledwie 43 przyjęcia na 662 jardy i cztery przyłożenia w zeszłym sezonie.

Wielu fanów będzie patrzyło na te kontrakty z relatywnie niskimi kwotami w dolarach i sądzi, że to nic wielkiego. Z jednej strony mają rację, ale z drugiej strony, może pieniądze będą lepiej wydane, płacąc sprawdzony talent.

Jednak z uwagi na znaczenie, jaką odgrywa obecnie gra w NFL, zespoły nie mają innego wyjścia, jak tylko uprawiać hazard, aby facet grał lepiej w swoim systemie niż w jego ostatniej drużynie. Jeśli tak - świetnie. Jeśli tego nie zrobi, odcinasz go poza sezonem, dzięki czemu możesz stworzyć przestrzeń, w której możesz podpisać kogoś lepiej.

Nie ryzykujesz, ryzykujesz pozostałe 31 drużyn zostawiając cię w prochu.